بزرگ که شوی...

وقتی بزرگ می شوی ؛ دیگر خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خوانند دست تکان دهی!

خجالت می کشی دلت شور بزند برای جوجه قمری هایی که مادرشان برنگشته؛فکر می کنی آبرویت می رود اگر یک روز مردم دلشوره های قلبت راببینند و به تو بخندندهمان هایی که خیلی بزرگ شده اند!

وقتی بزرگ می شوی دیگر نمی ترسی که نکند فردا صبح خورشید نیاید ؛ حتی دلت نمی خواهد پشت کوه ها سرک بکشی و خانه خورشید را از نزدیک ببینی!

دیگر دعا نمی کنی برای آسمان که دلش گرفته ؛ حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشک های آسمان را پاک می کردی!

وقتی بزرگ می شوی قدت کوتاه می شود ، آسمان بالا می رود و تو دیگر دستت به ابرها نمی رسد و برایت مهم نیست در کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چگونه بازی می کنند؛ آنها آنقدر دورند که جتی لبخندشان را هم نمی بینی و ماه همبازی قدیم تو آنقدر کمرنگ می شود که اگر تمام شب را هم دنبالش بگردی پیدایش نمی کنی.

وقتی بزرگ می شوی دور قلبت سیم خاردار می کشی و در مراسم تدفین درخت ها شرکت می کنی و فاتحه تمام آوازها و پرنده هارا می خوانی و یک روز یادت می افتد که تو سالهاست چشمانت را گم کرده ای و دستانت را در کوچه پس کوچه های کودکی جا گذاشته ای...!

کاش همیشه اینقدر خوب ومهربان بمانی و بزرگ نشوی جان مادر...